Ακόμη ένα τέέέέλειο λοοοοφτ...

Την αγάπη μου για τα βιομηχανικά κτήρια δεν την έχω κρύψει ποτέ.
Τα θεωρώ συγκροτήματα με τεράστιες δυνατότητες, για κάθε χρήση και λειτουργία, κυρίως λόγω της “άπλας χώρου” που διαθέτουν, γεγονός που τους προσδίδει ποικίλες και απεριόριστες προοπτικές…
Τη δυνατότητα όμως, αλλά κυρίως την αποφασιστηκότητα ορισμένων open-mind ανθρώπων, να τα μετατρέπουν σε χώρους κατοικίας τη ζηλεύω κάργα και την λατρεύω απείρως ταυτόχρονα!!

Ένα λοφτάκι Αμερικανιά σου’χω για σήμερα λοιπόν και να σου πω την αλήθεια μου, πολύ έχει αρχίσει να μου αρέσει αυτή η λογική της άπλας και της χαλαρότητας, μετά από όλο αυτό το γυαλιστερό γκλάμορους στριμωξίδι που βίωσα και βιώσαμε όλοι μας την τελευταία δεκαπενταετία…

Για δες…