Αν μου το έλεγαν κάποτε αυτό, ότι πρέπει δηλαδή να εργάζομαι, πνευματικά και δημιουργικά μέσα σε ένα χώρο μισογκρεμισμένο, μισοχαλασμένο, μισοερείπιο θα χτυπιόμουνα κάτω πως κάτι τέτοιο δε γίνεται με τίποτα.Όμως ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσω τις απόψεις μου…Ένα δημιουργικό γραφείο στη Γρανάδα (πες το και workshop αν σου αρέσει καλύτερα) είναι αυτό που μ’ έκανε να ξυπνήσω. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, αυτή η δυναμική επέμβαση των CUAC Arquitectura σε ένα κτίριο του 19ου αιώνα που περιλαμβάνει τη μετατροπή του σε εργασιακό χώρο.Δε θα πω πολλά.Θα πω μόνο πως πρόκειται για ένα έργο που σέβεται και αξιοποιεί την ύλη άσχετα με το πόσο την έχει διαβρώσει ο χρόνος.Θα πω μόνο πως πρόκειται για ένα έργο που φροντίζει να τη συντηρεί και να την αναδυκνείει άσχετα με την κατάστασή της ενώ ταυτόχρονα με τον επιδέξιο χειρισμό της και τις μελετημένες προσθήκες της μετατρέπει την ενέργεια της φθοράς από αρνητική σε τουλάχιστον υπερ-θετική.Αυτό μόνο, όπως και θα τονίσω τελικώς, πως είναι απλώς: ε-ξαι-ρε-τι-κό! Καλημέρα.