Έγειρα την πόρτα, με μια περίεργη θλίψη στη ματιά μου…


Έριξα μια τελευταία ματιά και αναπόλησα τις στιγμές πλάι στο κύμα…

Ο ουρανός έχει βαρύνει…

Τα χρώματα δεν είναι ίδια πια…

Μια θερμή γήινη παλέτα  λούζει την ατμόσφαιρα….

Μια ζωηρή πνοή ανέμου σκορπάει τις τελευταίες εικόνες…

Και κάθομαι εκεί, σαστισμένη,  και επεξεργάζομαι σχολαστικά  το χώρο που αφήνω πίσω μου…

Σα να μην τον ξαναδώ ποτέ…

Όμως δεν είναι έτσι…

Όχι, δεν είναι καθόλου έτσι…

Έχω μπροστά μου αμέτρητες, μικρές, παιχνιδιάρες στιγμές που με περιμένουν…

Εκεί… κάτω από τα δένδρα

Μέσα στα κιτρινισμένα φύλλα…

Πήρα ένα τσαμπί μοσχάτου σταφυλιού στο χέρι…

Έβαλα δυο ρόγες στο στόμα μου…

Και έκλεισα την πόρτα…

Γεια και χαρά σου καλοκαίρι μου…

Καλώς ήλθες Σεπτέμβρη!!!

Καλώς σας βρήκα και όλους εσάς, παρεούλα μου φθινοπωρινή!!!

–

–

–


–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
–
Και μεταξύ μας…
αν και άργησα λιγάκι…
αν και δυσκολεύτηκα…
τα κατάφερα, να την τραβήξω επιτέλους αυτή την πόρτα!!!