Τώρα αυτό που θα δεις σήμερα μόνο κλασσικό δεν μου κάνει εμένα βέβαια!!!
Αποτελεί όμως  μια ωραία αφορμή για να τα πούμε λίγο για αυτή την τόσο παρεξηγημένη έννοια του κλασσικού, του παλιού, της αντίκας, του παλιομοδίτικου για πολλούς…ενώ ταυτόχρονα να αναρωτηθούμε πόσο τα όρια σε ένα στυλ το αναδυκνείουν ή το υποβιβάζουν. Σου δείχνω τις εικόνες πρώτα και τα λέμε μετά, νομίζω πως έτσι θα γίνουν όλα πιο κατανοητά… Μην το περάσεις γρήγορα, δες τις εικόνες προσεκτικά…

.

 

.

 

.

 

.

 

.

.

 

.

.

.

.

.

Παλιό το οίκημα, συγκεκριμένα του 19ου αιώνα, ψηλοτάβανο, με τις επιτοίχιες, ανάγλυφες διακοσμήσεις του, τη επιβλητική του  σκάλα, με το σφυρήλατο κιγκλίδωμα, και τη μαρμάρινη πλακόστρωση, βρίσκεται κάπου έξω από τη Λιλ, ανακαινίστηκε πρόσφατα και διαμορφώθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να καλύψει τις ανάγκες μιας οικογένειας με τέσσερα παιδιά.
Η επίπλωση βαριά, σε κλασσικούς τόνους-αυτόν τον όρο μάλλον θα χρησιμοποιούσαμε εδώ στην Ελλάδα για να την χαρακτηρίσουμε-, τον όρο  “σε αγλλονορμανδικούς τόνους ” χρησιμοποιεί το Art&Decoration όπου το βρήκα, τέλοσπάντων δεν έχει καμμία απολύτως σημασία πως θα τη βαφτίσουμε, πάντα είχα ένα πρόβλημα με τους όρους και τα όρια τα οποία αναρωτιέμαι για άλλη μία φορά, υπάρχουν άραγε στην εποχή που διανύουμε ή όχι??

Θέλω να πω…εγώ αυτό που βλέπω εδώ θα το χαρακτήριζα ως μια ελεύθερη διασκευή κλασσικού ύφους, προσαρμοσμένο απόλυτα στη σύγχρονη εποχή, συνεπώς ούτε αυτόνομα κλασσικό μπορώ να το βαφτίσω, σε καμμία περίπτωση μίνιμαλ, με τίποτα βιομηχανικό,  γενικότερα αδυνατώ να το εντάξω σε κάπιο συγκεκριμένο ύφος, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να του επισυνάψω κανέναν απολύτως όρο.
Κλασσικά στοιχεία βλέπω πολλά βέβαια εκεί μέσα, όμως τη γαλάζια της αεροπορίας νταμπλαδωτή πόρτα και τις χρυσοβαμμένες κορνίζες πάνω στο μενεξεδί του σάπιου μήλου τοίχο ομολογώ δεν έχω συνηθίσει καθόλου να τα βλέπω σε κλασσικούς χώρους. Ούτε βέβαια την κεντρική, σύγχρονη, χωρίς καθόλου επάνω ντουλάπια κουζίνα. Συνεπώς κλασσικό με την κυριολεκτική έννοια του όρου δεν μπορώ σε καμία περίπτωση νατο πω το σπίτι αυτό. Επιπλέον δε μπορώ να το χαρακτηρίσω ούτε βαρύ, ούτε αντικέ, ούτε παλιομοδίτικο, ούτε πολυτελές, ούτε απόμακρο, επίθετα που για πολλούς από μας σχεδόν εννοούνται όταν περιγράφουν έναν κλασσικό χώρο. Να σας πω τι θα έλεγα γιαυτό?? Θα έλεγα πως είναι ένα πολύ κομψό, πολύ ευγενικό, πολύ ατμοσφαιρικό σπίτι, με έντονο σεβασμό στην κλασσική παράδοση και την κουλτούρα, ένα σπίτι που αποπνέει μυστήριο και αίγλη, ένα σπίτι θεατρικό, ένα σπίτι  φτιαγμένο με καθαρά νοσταλγική διάθεση, ένα σπίτι που με γοήτευσε!

Και πείτε μου τώρα, που να τα βάλω εγώ (και κατ’επέκταση εσείς) και κυρίως για ποιο λόγο το όριο του χαρακτηρισμού??? Πως να εντάξω και γιατί αυτό το σπίτι σε ένα συγκεκριμένο στυλ?? Θα το έκανε πιο όμορφο, πιο ατμοσφαιρικό μήπως??? Θα βοηθουσε  να το καταλάβει κάποιος καλύτερα??? Μήπως λέω, τελικά το “σπάσιμο” των στενών δεσμών που υποτάσσει το κάθε ύφος λειτουργεί απελευθερωτικά και βοηθάει να αναδειχτούν στοιχεία που σε άλλη περίπτωση θα ήταν υποβιβασμένα και χαμένα???  Μήπως??

Δεν ξέρω…Απλά ερωτήσεις κάνω…

 Μαρία