Η επιλογή του που και πως και με ποιον θα ζήσεις τη μία και μοναδική ζωή σου είναι και οφείλει να είναι, ένα απολύτως προσωπικό θέμα. Έτσι θέλουμε να πιστεύουμε τουλάχιστον…Προσωπικά, αυτό το υπέροχο “ζήσε με ελευθερία” αν και το πιστεύω με όλη μου τη ψυχή, με όλο μου το είναι και με όλη μου τη δύναμη, ομολογώ, δεν κατάφερα ουδέποτε να το κάνω πράξη. Προσωπική αδυναμία πες;, συναισθηματική;, ανεπτυγμένη λογική;, όπως θες πες το, το αποτέλεσμα καθώς γυρίζω το νου μου στο χρόνο είναι ένα: ουδέποτε έκανα αυτό που πραγματικά πραγματικά πραγματικά ήθελα. Οι αποφάσεις μου πάντοτε, όσο δικές μου και να νόμιζα πως ήτανε, πάντα σε κάποιον βαθμό φιλτράρονταν μέσα από ένα πρέπει, μέσα από ένα γιατί, μέσα από κάποιον άλλον.Αυτός είναι και ο λόγος που θαυμάζω και ξεχωρίζω χώρους σαν τον παρακάτω. Όχι γιατί είναι λειτουργικοί, πρακτικοί και έξυπνοι ούτε γιατί εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Τους θαυμάζω για την τόλμη τους να δημιουργούν εικόνες, για την αποφασιστικότητά τους να διάφέρουν. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που θαυμάζω δεν είναι οι χώροι αυτοί καθεαυτοί αλλά οι άνθρωποι που μένουνε σε αυτούς κι ας μην τους ξέρω καθόλου, τους θαυμάζω για την τόλμη τους να ξεπερνούν το συμβατικό, το σύνηθες, να ξεπερνούν τα πρέπει και τα όρια, να ακολουθούν πάντα και μόνο τον εαυτό τους σ΄ένα μόνιμο και αδιάκοπο παιχνίδι υπέρβασης αυτού… Σκηνικό δίχως τέλος, ταξίδι έξω από τα όρια του νου, κατοικία για λίγους!Καλημέρα!Καλή εβδομάδα να έχουμε!Μαρία… το βρήκα εδώ…
