.Τι μου άρεσε σ’αυτή την κουζίνα…Χμμμ… μου άρεσε λοιπόν που… Και… τη ξεχώρισα γιατί αποτελεί μοναδικό, αξιομνημόνευτο και κορυφαίο δείγμα για το πως εξασφαλίζουμε την συντροφικότητα, την επικοινωνία και την συνεργασία στην κουζίνα μας!! Μια νησίδα δύο όψεων λειτουργεί μέσα κι έξω, -δώσε μαχαίρι-πάρε πηρούνι, πλύνε μαρούλι-ψήσε μουσακά-, και ποτέ μα ποτέ δεν θα αισθανθείς μόνη ξανά, να τα λες με τις μελιτζάνες. Τάχιστη, συμμετοχική και άκρως δημιουργική, με αυτή την κουζίνα η διαδικασία παραγωγής του φαγητού εξελίσσεται σύμφωνα πάντα με τη μέθοδο του “το ένα χέρι νίβει το άλλο”, ενώ τα πιάτα προωθούνται απευθείας εις το ξύλινο, μακρόστενο και σούπερ λάρτζ τραπέζι προς κοιλιακή δοκιμή και άμεση κατανάλωση. Τα εδέσματα παρασκευάζονται ομαδικά, δεν απαιτείται προπαρασκευή, ενώ συνιστάται ασυζητητί το τσιμπολόγημα και η οινοποσία κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας. Λευκός βακελίτης με ανοξείδωτες λεπτομέρειες στα έπιπλα της κουζίνας, φυσικό ξύλο στο τραπέζι και στα συρρόμενα διαχωριστικά και σούπερ γκεστ συμμετοχή, η εξαίσια “tulip chair” του Eero Saarinen από τη Knoll..Ναι καλά κατάλαβες. Σήμερα σου μίλησα για “τον κοινωνικό χαρακτήρας της κουζίνας”, και πολύ το χάρηκα!Πολλά φιλιά. Καλό βράδυ.Μαρία
