Τα χρώματα τα έντονα, τα φωτεινά πρέπει πάνω απ΄όλα να τα έχεις στην ψυχή σου γλυκιά μου. Να τα νιώθεις, να τα σκέφτεσαι, να τα θες, να τα φοράς. Να ταξιδεύεις και να ονειρεύεσαι μαζί τους. Να τα αφήνεις να σε οδηγούν, να χαίρεσαι που σου ανοίγουν δρόμους και να αφήνεσαι, να χάνεσαι σε αυτούς. Δεν είναι απλό το θέμα όπως νομίζεις -έλα μωρέ θα βάλω λίγο χρώμα εκεί να σπάσω τη μονοτονία-. Θέλει θάρρος και δύναμη το έντονο χρώμα. Θέλει τόλμη και αποφασιστικότητα.Και να ξέρεις, το έντονο χρώμα είναι φως. Είναι χαρά, είναι αισιοδοξία, είναι έμπνευση, είναι δημιουργία.Είναι αναζωογόνηση, είναι θεραπεία.Είναι άποψη και στάση ζωής.Ωστόσο, αν με ρωτάς, λίγοι είναι οι τολμηροί και οι τολμηρές που μπορούνε να το υποστηρίξουνε με πάθος και κυρίως με διάρκεια και που τελικά τα πάνε καλά μαζί του. Που το ψάχνουνε και το καλωσορίζουν στο χώρο τους και στη ζωή τους. Λίγοι, πολλοί λίγοι. Και ακόμη πιο λίγοι είναι αυτοί που μπορούνε να δεχτούν και να υποστηρίξουνε τους ατελείωτους συνδυασμούς του.Δεν ξέρω τι φταίει, ίσως η αίσθηση της ασφάλειας του σίγουρου και σταθερού, αυτού που γνωρίζουμε και που δεν τολμάμε να ξεπεράσουμε, αυτής της σιγουριάς που είναι τόσο σημαντική για τον καθένα από μας, ίσως η ανάγκη της αποδοχής από το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, ίσως τα όρια του καθωσπρεπισμού και της τυπικότητας, των φιλικών υποδείξεων αλλά και της αμφιλεγόμενης διάστασης της έννοιας της μόδας, ίσως όλα αυτά μαζί, από κοντά φυσικά και πάνω απ΄όλα και οι προσωπικές ανασφάλειες του καθενός από μας, οδηγούν τις αποφάσεις μας σε πιο συντηρητικές επιλογές.Έτσι είναι ή έτσι νομίζω εγώ;…. Για σκέψου το… Ε, τι λες?
