Όταν ήμουνα μικρή…

Όταν ήμουνα παιδί ονειρευόμουνα  ένα μεγάάάάλο σπίτι…

Να κάτι σαν αυτό….

Ένα σπίτι φωτεινό με πολλά παράθυρα παντού ολόγυρα…

–

Ένα σπίτι με μεγάλη και όχι ιδιαίτερα περιποιημένη είσοδο για να μη με νοιάζει πόσο θα λερωθεί όταν θα γυρνούσα με τα χώματα…

–

Ένα σπίτι με μεγάλους ανοιχτούς, ενιαίους χώρους για να μπορώ να κάνω ποδήλατο και πατίνια…

–

Ένα σπίτι με μια μεγάλη τηλεόραση κι ένα μεγάλο καναπέ για μένα και τα φιλαράκια μου…

–

Με  τεράστιες φωτογραφίες μου παντού τριγύρω…

–

Με περάσματα και διαδρόμους, για να μπορούμε να κυνηγιόμαστε και να κρύβομαστε οπουδήποτε…

–

Με μια μεγάλη τραπεζαρία που να κοιτάει έξω από τη μεγάλη τζαμαρία, στον μεγάλο κήπο…

–

Με  μια μεγάλη  σκάλα για αναρίχηση…

–

Και με κουνιστές , αιωρούμενες  “Bubble Chairs”...

Όσο για το δωμάτιό μου….

Αυτό θα το ήθελα να είναι ψηλά…στο πάνω πάτωμα…

στη σοφίτα…

Και να έχει  ένα μεγάλο παράθυρο….

για να κοιτάω τον ουρανό…

Ένα κρεβάτι σκέφτομαι μόνο γιαυτό και τίποτε άλλο…

Ούτε χρώματα…ούτε έπιπλα.

Γιατί εγώ όλη μέρα θα ήμουν κάτω και θα έπαιζα στο μεγάλο μου υπέροχο σπίτι…

Σε αυτό το δωμάτιο θα ανέβαινα μόνο το βράδυ, να μιλήσω λίγο με τ’αστέρια και μετά να κοιμηθώ!!!

Τους μόνους που θα ‘θελα κοντά μου είναι τη μαμά και το μπαμπά…να φυλάνε τα όνειρά μου…

Γιαυτό θα ζητούσα να φτιάξουνε ένα ακόμη δωμάτιο ίδιο με το δικό μου και δίπλα στο δικό μου…

Για να τους έχω κοντά μου όποτε τους χρειαστώ….

Αυτά μόνο…

Είναι πολλά???

Καλό μας Σαββατοκύριακο!!!

Μαρία

Το σπίτι είναι των CSAR Architecture και το βρήκα εδώ…