Αυτό πια το ανυπόφορο, το ξύπνημα της Δευτέρας, όσα χρόνια και να περάσουν δεν πρόκειται να το συνηθίσω. Από μικρό παιδί που ήμουνα θυμάμαι πως με τραβούσανε, με σκουντούσανε, μου φωνάζανε μα εγώ τίποτα…δεν άκουγα κανέναν.Και μονίμως έτρεχα για το σχολείο, ειδικά κάτι μέρες σαν αυτή που η υγρασία και το κρύο πότιζαν τα πάντα.Ε..τώρα φαντάσου να κοιμάται όλη ητσακαλοπαρέα μαζί σε ένα από αυτά τα δωμάτια που σου’χω παρακάτω!!!Πες μου, θα καταφέρεις να σηκώσεις εύκολα, κάποιο από αυτά για να το στείλεις στο σχολείο;;;Καλή μας βδομάδα!!!
