…και την ονομάζω κατοικία: παιδικός παράδεισος όχι φυσικά γιατί είναι πνιγμένη στο χρώμα ως είθισται να συμβαίνει στους χώρους όπου κυκλοφορούν μπομπιρίνια, ούτε γιατί είναι πνιγμένη στα λούτρινα και τα πλαστικά παιχνίδια.

Είναι παιδικός παράδεισος γιατί σ΄ αυτή θα βρεις:

 1. ατέλειωτα “στρέμματα” για τρέξιμο και χορό μέχρι τελικής πτώσεως,
2. ατέλειωτα “χιλιόμετρα” για μπουσούλημα και κουτρουβάλες,
3. ολοκαίνουργα, καλοφτιαγμένα, καλοδουλεμένα, ξύλινα “τερέν” για πατίνι με το ένα ή και με τα δύο πόδια,
4. πλήθος τετραγωνικών τοίχων για ζωγραφική παντού,
5. γιγάντια τραπέζια για διάβασμα και μουσική, αλλά,  και για ντερλίκωμα επίσης!

Ο τέλειος παράδεισος σου λέω!
(…Κι άσε τη μαμά να τρέχει με τη σφουγγαρίστρα από πίσω!)

Για δες..

Τώρα, μεταξύ μας, και για να λέμε τις αλήθειες μας, αυτό το σπίτι θα το μείωνα πολύ αν το μόνο το οποίο θα σχολίαζα ως θετικό είναι η “παιδική του διάσταση”, η οποία, βεβαίως, είναι ευδιάκριτη, όμως δεν είναι το μοναδικό για το οποίο το ξεχώρισα. Σίγουρα το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν αυτό, όμως, εξίσου, λάτρεψα το περιβάλλον, την ατμόσφαιρα και την οργάνωση των χώρων σε συνέχεια και σε αλληλεξάρτηση μεταξύ τους, το πόσο άνετα μπορεί να νιώσει κανείς μέσα σ΄αυτό, την απλότητα των όγκων, των σχημάτων και των υλικών, την ελευθερία της ροής και της κίνησης που εξασφαλίζει σε όλους, ακόμη περισσότερο δε, λάτρεψα το γεγονός πως μέσα από αυτές τις σχέσεις υποστηρίζει και αναπτύσσει τους δεσμούς ανάμεσα στους “μικρούς” και στους “μεγάλους” της φαμίλιας.

Και όλα αυτά τα φαινομενικώς απλά μα τόσο σημαντικά σε μια κατοικία: παιδικός παράδεισος στημένη στο σύνολό της σε τρεις και μόνο χρωματικούς τόνους, λευκό, καφέ και μαύρο και χωρίς, ούτε σε μία του γωνία της, να με κάνει να νιώσω βαρετά σε σχέση με αυτό!

Εξαρετική!

D79 HOUSE