Δε ξέρω για σένα, εγώ πάντως, χωρίς ταξίδια του νου και της ψυχής, ειδικά με αυτά τα τελευταία δηλαδή, δεν μπορώ να ζήσω. Δεν τη βγάζω, πως το λένε, δεν προχωράω, δεν ανασαίνω, δε δουλεύει το μηχάνημα, μα με τίποτα σου λέω. Αυτό, κυρίως μου εμφανίζεται ως σύμπτωμα Παρασκευής, τελευταία όμως, δε ξέρω γιατί, μου προκύπτει κι άλλες μέρες. Να όπως σήμερα για παράδειγμα, που ξύπνησα με διάθεση να φύγω μακριά, πάρα πολύ μακριά, όμως εντός πλανήτη πάντα, (διότι είμαι και φοβιτσιάρα), να φύγω λοιπόν και να βρεθώ κάπου στη Λατινική Αμερική, εκεί ανάμεσα στους πολλούς, κάπου στο Πουέρτο Ρίκο, να μείνω σε ένα μικρό παραδοσιακό οικογενειακό ξενοδοχειάκι μόνη, χωρίς κανέναν άλλο, παρέα μόνο με τα όνειρα και το μυαλό μου, μόνη για να παρατηρώ και να επεξεργάζομαι απερίσπαστη όλες τις μικρές και άγνωστες ομορφιές αυτού του όμορφου κόσμου… Σημάδια υπερκόπωσης λές;ΣΕ φιλώΚαλημέρα!Το χοτελάκι στο Πουέρτο Ρίκο, το βρήκα εδώ…
